The Weight of Green Knots - India's Legal system needs to move to AI.(English and Tamil)

The Weight of Green Knots The Chennai sun beat down, relentless as the years that had passed since the glittering facade of Nathella Jewellery vanished. Seven branches, a promise of prosperity shimmering across Tamil Nadu and even reaching Bangalore, now just a ghost in the collective memory. I remember the whispers then, the sudden shuttering, the hushed anxieties turning into a roar of betrayal as the truth unfurled: a meticulously planned disappearance, pockets lined with the hard-earned money of ordinary people and burdened by colossal debts to banks. Six years. Six years the case files lay, likely gathering dust in some government archive, bound by those symbolic green knots, a testament to a justice system that seemed to move at a glacial pace while the architects of the ruin lived on. That first sting of disillusionment was a deep cut. It wasn't just about the lost money; it was the erosion of trust, the feeling of being a pawn in a game where the powerful made their own rules. And then came the second story, a smaller but equally frustrating echo of the first. My daughters, bright sparks of hope, chose a different path than the imposing gates of Velammal School. A simple request for a fee refund turned into a two-year legal skirmish. I, a layman armed with righteous indignation, stood against the formidable machinery of a renowned institution. I remember the sterile silence of the consumer court, the weight of the legal jargon, the slow turning of the wheels of bureaucracy. And then, the pronouncement, delivered with an almost casual finality: fee refund was not under their jurisdiction. Two years of effort, of hope flickering and fading, extinguished with a few dismissive words. The lawyer representing the school, a name synonymous with power and influence, had apparently navigated the system with effortless ease. Standing there, outside the courthouse, the Chennai heat felt oppressive. A wave of weariness washed over me. In this age of artificial intelligence, where information flows at the speed of light, where complex calculations are done in milliseconds, why did justice crawl at a snail's pace? Why did the digital revolution seem to bypass the very institutions meant to uphold fairness and equity? The image of those Nathella stores, once beacons of aspiration, now haunted by the ghosts of broken promises, merged with the memory of the Velammal rejection. It felt like a pattern, a systemic bias where corporate might cast long shadows, obscuring the plight of the individual. The whispers of Nathella's alleged asset shifting in the months leading up to their collapse, the murmurs of legal loopholes expertly exploited – they painted a picture of a system that seemed more adept at protecting the powerful than safeguarding the vulnerable. Were we truly living in a digital age, or were we still trapped in a legal Stone Age, where justice was a slow, arduous climb, often insurmountable for those without resources or influence? The thought gnawed at me. The green knots on those court files felt heavier now, not just holding papers together, but binding the hopes of countless individuals, lost in the labyrinthine corridors of a system that seemed increasingly out of sync with the speed and efficiency of the modern world. These two stories, disparate in scale but united in their frustrating outcomes, served as a stark reminder of the chasm that still existed between the promise of justice and the often-harsh reality on the ground in Chennai, in India. The digital dawn had broken, but its light seemed slow to penetrate the dusty archives of the legal system. பச்சை முடிச்சுகளின் பாரம் சென்னை வெயில் சுட்டெரித்தது, நத்தேல்லா ஜூவல்லரியின் பளபளப்பான முகப்பு மறைந்துபோன வருடங்களைப் போலவே கருணையற்றதாக இருந்தது. தமிழ்நாடு முழுவதும், பெங்களூரு வரை ஏழு கிளைகள், செழிப்பின் வாக்குறுதியாய் மின்னியது, இப்போது அது ஒரு கூட்டு நினைவில் ஒரு பேய் போலாகிவிட்டது. அப்போது கிசுகிசுக்கள் நினைவிருக்கின்றன, திடீர் மூடல், அமைதியான கவலைகள் துரோகத்தின் கர்ஜனையாக மாறியது: ஒரு திட்டமிட்ட மறைவு, சாதாரண மக்களின் கடின உழைப்பால் சம்பாதித்த பணம் மற்றும் வங்கிகளுக்கு பெரும் கடன்களால் நிரப்பப்பட்ட பைகள். ஆறு வருடங்கள். ஆறு வருடங்கள் வழக்கு ஆவணங்கள் ஒரு அரசாங்க ஆவணக் காப்பகத்தில் தூசி படிந்திருக்கும், அந்த அடையாள பச்சை முடிச்சுகளால் கட்டப்பட்டிருக்கும், நீதி அமைப்பு ஒரு பனிப்பாறை வேகத்தில் நகர்ந்துகொண்டிருக்கும்போது, அழிவின் கட்டிடக் கலைஞர்கள் தொடர்ந்து வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதற்கான சாட்சியம். அந்த முதல் ஏமாற்றத்தின் வலி ஒரு ஆழமான வெட்டு. அது இழந்த பணத்தைப் பற்றியது மட்டுமல்ல; அது நம்பிக்கையின் அரிப்பு, சக்திவாய்ந்தவர்கள் தங்கள் சொந்த விதிகளை உருவாக்கும் ஒரு விளையாட்டில் ஒரு சிப்பாயாக இருக்கும் உணர்வு. பின்னர் இரண்டாவது கதை வந்தது, சிறியதாக இருந்தாலும் முதல் கதையின் அதே விரக்தியூட்டும் எதிரொலி. என் மகள்கள், நம்பிக்கையின் பிரகாசமான பொறிகள், வேலம்மாள் பள்ளியின் கம்பீரமான வாயில்களை விட வேறு பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். கட்டணத்தைத் திரும்பப் பெறுவதற்கான ஒரு எளிய கோரிக்கை இரண்டு வருட சட்டப் போராக மாறியது. நான், நீதியின் கோபத்தால் ஆயுதம் ஏந்திய ஒரு சாதாரண மனிதன், ஒரு புகழ்பெற்ற நிறுவனத்தின் formidable இயந்திரத்திற்கு எதிராக நின்றேன். நுகர்வோர் நீதிமன்றத்தின் மலட்டு அமைதி, சட்டச் சொற்களின் பாரம், அதிகாரத்துவத்தின் மெதுவான சக்கரங்கள் நினைவிருக்கின்றன. பின்னர், ஒரு சாதாரண இறுதியுடன் வழங்கப்பட்ட தீர்ப்பு: கட்டணத்தைத் திரும்பப் பெறுவது அவர்களின் அதிகார வரம்புக்குள் இல்லை. இரண்டு வருட முயற்சி, நம்பிக்கையின் சிமிட்டல் மற்றும் மங்குதல், சில அலட்சியமான வார்த்தைகளால் அணைக்கப்பட்டது. பள்ளியை பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய வழக்கறிஞர், சக்தி மற்றும் செல்வாக்கின் அடையாளமாக இருந்தவர், அமைப்பை சிரமமின்றி வழிநடத்தியதாகத் தோன்றியது. நீதிமன்றத்திற்கு வெளியே நின்றபோது, சென்னை வெப்பம் தாங்க முடியாததாக இருந்தது. ஒரு சோர்வின் அலை என்னைக் கடந்து சென்றது. செயற்கை நுண்ணறிவு யுகத்தில், தகவல் ஒளியின் வேகத்தில் பாய்கிறது, சிக்கலான கணக்கீடுகள் மில்லி விநாடிகளில் செய்யப்படுகின்றன, ஏன் நீதி ஒரு நத்தை வேகத்தில் நகர்கிறது? நியாயத்தையும் சமத்துவத்தையும் நிலைநிறுத்த வேண்டிய நிறுவனங்களை டிஜிட்டல் புரட்சி ஏன் புறக்கணித்தது போல் தோன்றுகிறது? ஒரு காலத்தில் லட்சியத்தின் கலங்கரை விளக்கங்களாக இருந்த நத்தேல்லா கடைகளின் உருவம், இப்போது உடைக்கப்பட்ட வாக்குறுதிகளின் ஆவிகளால் வேட்டையாடப்படுகிறது, வேலம்மாள் நிராகரிப்பின் நினைவோடு ஒன்றிணைந்தது. அது ஒரு முறை போலத் தோன்றியது, ஒரு முறையான பாரபட்சம், அங்கு பெருநிறுவன சக்தி நீண்ட நிழல்களை வீசுகிறது, தனிநபரின் துயரத்தை மறைக்கிறது. அவர்களின் சரிவுக்கு முந்தைய மாதங்களில் நத்தேல்லாவின் சொத்துக்களை மாற்றியதாகக் கூறப்படும் கிசுகிசுக்கள், சட்ட ஓட்டைகளை திறமையாகப் பயன்படுத்தியதாகக் கூறப்படும் முணுமுணுப்புகள் - அவை சக்திவாய்ந்தவர்களைப் பாதுகாப்பதில் திறமையான ஒரு அமைப்பின் படத்தை வரைந்தன, பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களைப் பாதுகாப்பதை விட. நாம் உண்மையிலேயே ஒரு டிஜிட்டல் யுகத்தில் வாழ்கிறோமா, அல்லது நாம் இன்னும் ஒரு சட்டக் கற்காலத்தில் சிக்கித் தவிக்கிறோமா, அங்கு நீதி என்பது ஒரு மெதுவான, கடினமான ஏறுதல், பெரும்பாலும் வளங்கள் அல்லது செல்வாக்கு இல்லாதவர்களுக்கு கடக்க முடியாதது? அந்த எண்ணம் என்னைத் துளைத்தது. அந்த நீதிமன்ற ஆவணங்களில் இருந்த பச்சை முடிச்சுகள் இப்போது கனமாகத் தோன்றின, காகிதங்களை ஒன்றாகப் பிடித்து வைப்பது மட்டுமல்லாமல், நவீன உலகின் வேகம் மற்றும் செயல்திறனுடன் பெருகிய முறையில் ஒத்திசைவற்றதாகத் தோன்றும் ஒரு அமைப்பின் சிக்கலான தாழ்வாரங்களில் தொலைந்து போன எண்ணற்ற தனிநபர்களின் நம்பிக்கைகளை அவை பிணைத்தன. இந்த இரண்டு கதைகளும், அளவில் வேறுபட்டவை ஆனால் அவற்றின் விரக்தியூட்டும் விளைவுகளில் ஒன்றிணைந்தவை, சென்னையில், இந்தியாவில் நீதி வாக்குறுதிக்கும் பெரும்பாலும் கடுமையான யதார்த்தத்திற்கும் இடையே இன்னும் இருக்கும் பிளவுக்கான ஒரு கடுமையான நினைவூட்டலாக இருந்தது. டிஜிட்டல் விடியல் உடைந்துவிட்டது, ஆனால் அதன் ஒளி சட்ட அமைப்பின் தூசி நிறைந்த ஆவணக் காப்பகங்களுக்குள் ஊடுருவுவது மெதுவாகத் தோன்றியது.